Zorgvrijwilliger, ook in coronatijd

We spreken elkaar op Koningsdag in de mooie tuin van het Hospice Huis aan de Zuiderhoutlaan. Een aantal ramen van het gebouw staat open, het is prachtig weer. Een van de gasten wordt in zijn rolstoel net naar buiten gereden om te genieten van de voorjaarszon.

Henk (55) is geboren en getogen in Zandvoort. Na negentien jaar bij de Marine en twee jaar bij de recht- bank in Amsterdam, keert hij terug naar een burgerbaan bij Defensie. Daarnaast heeft hij, net als zijn ouders en zusters, in zijn vrije tijd altijd de zorg voor anderen op zich genomen. Van het rijden op de belbus voor ouderen, het begeleiden van wandelaars met een visuele beperking, het helpen van terminaal zieke kennissen, tot het gedurende vijf maanden elke dag naar bed brengen van zijn eigen zieke moeder. Toen hij een oproep las van een wanhopige echtgenote, van wie de man een nier nodig had, heeft Henk zijn nier gedoneerd en daarmee een voor hem tot dan toe onbekende man z’n leven terug gegeven.

Zijn aanmelding bij het Hospice als vrijwilliger mag dus geen verbazing wekken. Dat hij dat naast een fulltime baan en een lopende hbo-opleiding wilde doen, ging net iets te ver. Een dag minder bij Defensie en nu, tijdens de coronacrisis zelfs met een halve dag extra bijzonder verlof én een hbo-diploma op zak, is het prima te combineren.

Als aanhanger van het Japanse Boeddhisme heeft hij op eigen wijze geleerd met dit soms heftige vrijwilligerswerk om te gaan. Vóór het moment dat z’n dienst begint maakt hij zichzelf er bewust voor klaar. Altijd met een gilet aan, wat hem helpt de rol van verzorger, van ondersteuner in te nemen. En na afloop verwerkt hij de ervaringen op de fiets naar huis.

Alles om het coronavirus buiten de deur te houden

Protocollen, beschermende kleding, gewijzigde bezoekersregeling, alles om het coronavirus buiten de deur te houden en calamiteiten te voorkomen. Niet gemakkelijk voor het vrijwilligerswerk, maar wel noodzakelijk. ‘Het is geweldig goed geregeld hier. De beschermende kleding is misschien wat onhandiger – en warmer! – maar het staat het persoonlijke contact niet in de weg’, vertelt Henk. Voor gebruik van het mondkapje heeft hij zijn baard afgeschoren. ‘Geen probleem. Wat wel merkbaar is in deze rare tijd is dat het wat stiller is in het huis, vanwege de beperkingen voor bezoekers’, voegt hij toe.

De moeilijkste momenten van het werk vindt hij het af- scheid nemen van gasten, bij wie euthanasie gaat plaats- vinden. Maar meteen ook vaak de mooiste momenten, omdat de steun daaraan voorafgaand zo intens wordt gevoeld. En daar gaat het allemaal om: dienstbaar zijn voor mensen in hun laatste levensfase. Het is hem op het lijf geschreven. Ook in coronatijd.

Pim Kik, PR-groep